ഈസ്റ്റ് ഓഫ് ഡെസലേഷൻ - 31

കടലിൽ നിന്നും ഏതാണ്ട് അമ്പത് മൈൽ ഉള്ളിലായിട്ടാണ് സാൻഡ്‌വിഗ് ഗ്രാമം സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. ചെറു ദ്വീപുകളാലും ക്രീക്കുകളാലും ചുറ്റപ്പെട്ട് കിടക്കുന്ന പ്രദേശം. ഗ്രീൻലാന്റിന്റെ തെക്ക് പടിഞ്ഞാറൻ തീരങ്ങളിൽ കാണപ്പെടുന്ന ഏതൊരു മത്സ്യബന്ധന ഗ്രാമത്തെയും പോലെയുള്ള ചെറു പ്രദേശം. മലനിരകളുടെ താഴ്‌വാരത്ത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നതിനാൽ തികച്ചും മനോഹരമായ ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമം. ഫ്രെഡറിക്‌സ്ബോർഗിൽ നിന്നും ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്ത് കൃത്യം നാൽപ്പത് മിനിറ്റായതും ഞങ്ങൾ സാൻഡ്‌വിഗിൽ ലാന്റ് ചെയ്തു. സാവധാനം ഞാൻ വിമാനത്തെ അടുത്തുള്ള ബീച്ചിലേക്ക് കയറ്റി.

പ്രത്യേകം പറയത്തക്കതായി ഒന്നും തന്നെയുണ്ടായിരുന്നില്ല അവിടെ. പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ ചെറു വീടുകൾ, ഒരു മൊറോവിയൻ ദേവാലയം, പിന്നെ ഒരു ചെറിയ പലചരക്ക് പീടിക. ട്രേഡിങ്ങ് കമ്പനിയുടെ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള ആ സ്ഥാപനം, നാട്ടുകാർ കൊണ്ടു വന്ന് കൊടുക്കുന്ന സീൽ സ്കിന്നും ഷാർക്ക് ലിവറും മറ്റും വാങ്ങിയിട്ട് പകരമായി അവർക്ക് ആവശ്യമുള്ള പലവ്യഞ്ജനങ്ങൾ നൽകിപ്പോന്നു.

വിമാനം കാണുവാനായി ഗ്രാമീണരിൽ അധികവും ആ ചെറിയ ബീച്ചിൽ തടിച്ചു കൂടിയിരുന്നു. പുറത്തിറങ്ങിയ ഡെസ്ഫോർജിനും ഇലാനയ്ക്കും അവരുടെ ബാഗേജുകൾ ഞാൻ താഴെയിറക്കിക്കൊടുത്തു. ഗ്രാമീണരിൽ അധികവും എസ്കിമോ വംശജരാണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലാക്കാം. മംഗോളിയൻ മുഖവും ചായം തേച്ച് ചുവപ്പിച്ച ബ്രൌൺ കവിളുകളും ഉയരം കുറഞ്ഞ ശരീരപ്രകൃതിയുമുള്ള അവർക്കും ഗ്രീൻലാന്റേഴ്സ് എന്നറിയപ്പെടാനാണ് താല്പര്യമെന്ന് പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുള്ളത്. ചിലരെല്ലാം അവിടുത്തെ പീടികയിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ച റെഡിമെയ്ഡ് വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു കാര്യം എടുത്ത് പറയേണ്ടതാണ്… സീലിന്റെ തുകൽ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ബൂട്ട്സ് എല്ലാവരുടെയും കാലുകളിൽ കാണാം.

അധികം താമസിയാതെ ആ പീടികയുടെ ഉടമസ്ഥൻ ഞങ്ങളുടെയടുത്തേക്ക് വന്നു. സൈമൺസെൻ ഏർപ്പാടാക്കിയിരുന്ന ഇടത്തരം സ്ലെഡ്ജ് ചുമന്നു കൊണ്ട് രണ്ട് പേർ അയാളെ അനുഗമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒട്ടും തന്നെ ഇംഗ്ലീഷ് വശമില്ലാത്ത അയാളോട് ഡെസ്ഫോർജിന്റെയും ഇലാനയുടെയും ആഗമനോദ്ദേശ്യം ഞാൻ വെളിപ്പെടുത്തി. ആ സമയം കൊണ്ട് അയാളുടെ സഹായികൾ സ്ലെഡ്ജ് വിമാനത്തിൽ കയറ്റിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

“കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ…?” ഡെസ്ഫോർജ് എന്നോട് ചോദിച്ചു.

ഞാൻ തല കുലുക്കി. “അയാളുടെ ജീപ്പിൽ നിങ്ങളെ ഇരുവരെയും ഒലാഫ് റസ്മൂസെന്റെ കോട്ടേജിൽ എത്തിക്കുവാൻ ഏർപ്പാടാക്കിയിട്ടുണ്ട്…”

“ഈ പറയുന്ന വയസ്സൻ ഒലാഫിന് ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കാനാവുമോ എന്തോ…!”

“നിങ്ങളെക്കാളും നന്നായി സംസാരിക്കും, ജാക്ക്… നിങ്ങൾക്കായി കാത്തിരിക്കുകയാണദ്ദേഹം…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“റിട്ടേൺ ട്രിപ്പിന്റെ കാര്യം എങ്ങനെയാണ്…?”

ഞാൻ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “ഫ്രെഡറിക്‌സ്ബോർഗിലെ എയർസ്ട്രിപ്പുമായി എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും റേഡിയോ വഴി ബന്ധപ്പെടാവുന്നതാണ്… അറിയിച്ചാൽ മതി... ഏത് സമയത്തും ഞാൻ തയ്യാർ…”

അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ഇലാനയുടെ നേർക്ക് ഞാൻ നോട്ടമെറിഞ്ഞു. ഒരു യാത്രാമൊഴിയോ ഊഷ്മളമായ രണ്ട് വാക്കോ അവളോട് പറയണമെന്നുണ്ട്… പക്ഷേ, എങ്ങനെ അവതരിപ്പിക്കണമെന്ന സന്ദേഹം എന്നെ കുഴക്കി. അവൾക്കത് മനസ്സിലാകുകയും ചെയ്തു എന്ന് തോന്നുന്നു. മനോഹരമായ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പതുക്കെ അവൾ തല കുലുക്കി. അവാച്യമായ ആനന്ദത്തോടെ ഞാൻ തിരികെ വിമാനത്തിന്റെ ക്യാബിനിൽ കയറി എൻ‌ജിൻ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു.

സാൻഡ്‌വിഗിൽ നിന്നുമുള്ള ടേക്ക് ഓഫ് സാധാരണ നിലയിൽ അല്പം ശ്രമകരമാകാറാണ് പതിവ്. ക്രീക്കിന്റെ ഒരു ഭാഗം ഏതാണ്ട് ആയിരം അടി ഉയരത്തിൽ ചെങ്കുത്തായ പാറക്കെട്ടുകളാണ്. ക്രീക്കിലെ വെള്ളത്തിലൂടെയുള്ള ടേക്ക് ഓഫിന്റെ സമയത്ത് കാറ്റിന്റെ ദിശ തെറ്റാണെങ്കിൽ അപകടകരം തന്നെയായിരിക്കും. എന്നാൽ ഇന്നത്തെ പ്രഭാതം തികച്ചും ഭാഗ്യം നിറഞ്ഞത് തന്നെയായിരുന്നു. ആയാസരഹിതമായി ഒരു പക്ഷിയെപ്പോലെ പറന്നുയർന്ന് ഞങ്ങൾ ഗ്രാമത്തിലെ പുൽമേടുകളുടെ മുകളിലൂടെ പിന്നെയും ഉയർന്ന് ചെങ്കുത്തായ പാറക്കെട്ടുകളുടെ മുകളിലൂടെ ദൂരെ മഞ്ഞ് മലയുടെ ശിഖരം ലക്ഷ്യമാക്കി യാത്ര തുടർന്നു.  

                                      * * * * * * * * * * * * * * * * *

പർവ്വത ശിഖരത്തിലെ മഞ്ഞുപാളികളിൽ നിന്നും വെളുത്ത ലാവ കണക്കെ ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന ജലധാര താഴെ ക്രീക്കിലെ വെള്ളത്തിലാണ് ചെന്ന് ചേരുന്നത്. പർവ്വതത്തിന്റെ ഇരുഭാഗങ്ങളുടെയും അടിവാരത്ത് ഏതാണ്ട് മൂന്നടി ഉയരത്തിൽ വളരുന്ന കുറ്റിച്ചെടികൾ പരവതാനി വിരിച്ചത് പോലെ തോന്നിച്ചു. കുറേക്കൂടി മുകളിലേക്കെത്തുന്നതോടെ കുറ്റിച്ചെടികളുടെ വ്യാപനം കുറഞ്ഞ് കുറഞ്ഞ് ഇല്ലാതായി. പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഹിമപാളികളുടെ ആരംഭമായി. കൂർത്ത ദംഷ്ട്രകളുമായി നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന ഐസ് ക്യാപ്പുകൾ.

ഗിരിശൃംഗത്തിന്റെ മുകളിലൂടെ പറന്ന് അപ്പുറത്തെ മഞ്ഞുപാടത്തിന്റെ മുകളിലേക്ക് ഞങ്ങൾ കടന്നു. മഞ്ഞ് മൂടിയ മൊട്ടക്കുന്നുകൾ. മഞ്ഞുപാളികൾ വിണ്ടു കീറി രൂപം കൊണ്ട അനേകായിരം വിടവുകൾ. വല്ലാത്ത ഒരു പ്രദേശം തന്നെ. ഒരു ദിവസം മുഴുവനും കാൽ നടയായി യാത്ര ചെയ്താൽ താണ്ടുവാൻ കഴിയുക ഒരു പക്ഷേ വെറും ആറോ ഏഴോ മൈലുകൾ മാത്രമായിരിക്കും. ഈ വന്യമായ വിജനതയിലൂടെ ഇഞ്ചിഞ്ചായി മുന്നേറി ലക്ഷ്യം കണ്ട ആ ഓക്സ്ഫഡ് സാഹസിക സംഘത്തെ ഞാൻ മനസ്സാ നമിച്ചു. അതോടൊപ്പം, വിമാനത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളായ റൈറ്റ് സഹോദരന്മാർക്ക് നന്ദി ചൊല്ലുവാനും മറന്നില്ല.

                                            * * * * * * * * * * * * * * * * *

ഏകദേശം നാൽപ്പത് മിനിറ്റ് കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ സ്യൂലേ തടാകത്തിന്റെ മുകളിലെത്തി. മൂടൽ മഞ്ഞിന്റെ കണിക പോലും എങ്ങും കാണ്മാനില്ല. വിമാനത്തിന്റെ ആൾട്ടിറ്റ്യൂഡ് കുറച്ച് തടാകത്തിലെ നീല നിറമുള്ള വെള്ളത്തിൽ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്ന നിലയിൽ അല്പനേരം ഞാൻ പറത്തി. തടാകത്തിൽ ധാരാളം ഐസുണ്ടെങ്കിലും സ്ഫടിക പാളികൾ പോലെ കനം കുറഞ്ഞ് നിർമ്മലമായതിനാൽ അപകടകാരിയല്ല.

“എന്ത് തോന്നുന്നു…?” വിമാനം വീണ്ടും ഉയർത്തവെ സൈമൺസെൻ ആരാഞ്ഞു.

“ലാന്റിങ്ങിന് പ്രശ്നമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു… പക്ഷേ, അതിന് മുമ്പ് നമുക്ക് ആ വിമാനം കണ്ടുപിടിക്കാൻ പറ്റുമോ എന്ന് നോക്കാം… എങ്കിൽ നമുക്ക് കുറെയേറെ സമയം ലാഭിക്കുവാൻ പറ്റും…”

വീണ്ടും ഒരു പത്ത് മൈൽ. മൂന്നോ നാലോ മിനിറ്റ് മാത്രമേ എടുത്തുള്ളൂ അത്രയും ദൂരം പറക്കുവാൻ. പക്ഷേ, ആ ഹെറോൺ വിമാനത്തിന്റെ യാതൊരു അടയാളവും കാണുവാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. ത്രോട്ട്‌ൽ കൊടുത്ത് ഒരു റൌണ്ട് കൂടി എടുക്കുമ്പോൾ പിറകോട്ട് തിരിഞ്ഞ് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“ഇവിടെ എവിടെയോ ആണ് ആ വിമാനം ഉള്ളത്… അതുകൊണ്ട്  കണ്ണ് തുറന്ന് പിടിച്ച് തന്നെയിരിക്കുക… ആർണി പറഞ്ഞത് ഏതോ ഒരു മലമടക്കിലെ ഗർത്തത്തിലാണ് അത് തകർന്ന് കിടക്കുന്നതെന്നാണ്…”

ആൾട്ടിറ്റ്യൂഡ് കുറച്ച് ഞാൻ കുറച്ചു കൂടി വിശാലമായ ഒരു റൌണ്ട് എടുത്തു. അപ്പോഴേക്കും അത് സ്ട്രാട്ടന്റെ കണ്ണിൽപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ആവേശത്തോടെ അയാൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. “അതാ, അവിടെ… ഇടത് ഭാഗത്ത്… ഇടത് ഭാഗത്ത്…”

വിമാനത്തെ ഇടത് വശം ചരിച്ച് ഞാൻ അല്പം കൂടി താഴോട്ടെടുത്തു. ഇത്തവണ ഞങ്ങളെല്ലാവരും തന്നെ അത് കണ്ടു. മലമടക്കിലെ അഗാധ ഗർത്തത്തിലെ തൂവെള്ള മഞ്ഞുപരവതാനിയിൽ വീണുകിടക്കുന്ന വിമാനത്തിന്റെ നീലയും സിൽ‌വറും നിറങ്ങളോടു കൂടിയ ശരീരഭാഗം…

എന്റെ തൊണ്ട വരളുന്നത് പോലെ… ഉദ്വേഗവും സംഭ്രമവും ഭയവും എല്ലാം ഇടകലർന്ന ഒരു വികാരം ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ നിന്നും എന്നെ ഗ്രസിക്കുന്നത് പോലെ… വിമാനത്തിന്റെ ആൾട്ടിറ്റ്യൂഡ് പതുക്കെ ഉയർത്തി ഞാൻ സ്യൂലേ തടാകം ലക്ഷ്യമാക്കി പറന്നു.

“എത്ര സമയം വേണ്ടി വരും നമുക്ക് വിമാനത്തിനരികിലെത്താൻ…?” മുന്നോട്ടാഞ്ഞിരുന്ന് ഫോഗെൽ ചോദിച്ചു.

“അത് നിങ്ങളുടെ കഴിവിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കും… നിങ്ങളുടെ സ്കീയിങ്ങ് വൈദഗ്ദ്ധ്യം എത്രത്തോളമുണ്ട് എന്നതിനെ… ഭാഗ്യം തുണച്ചാൽ, രണ്ടോ മൂന്നോ മണിക്കൂർ മതിയായേക്കും…”  ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“അപ്പോൾ അനിഷ്ട സംഭവങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായില്ലെങ്കിൽ അവിടെയെത്തി കാര്യങ്ങൾ സ്ഥിരീകരിച്ച് ഇന്ന് രാത്രി തന്നെ തിരികെ ഫ്രെഡറിക്‌സ്ബോർഗിൽ എത്താനുള്ള സമയം ഉണ്ടാകുമെന്ന് സാരം…”

“കാലാവസ്ഥ അനുകൂലമാ‍ണെങ്കിൽ…”  തടാകത്തിന് മുകളിൽ ഒന്ന് വലം വച്ചതിന് ശേഷം ഞാൻ ലാന്റ് ചെയ്തു.

പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും വളരെ സുഗമമായിരുന്നു ലാന്റിങ്ങ്. തടാകത്തിന്റെ തീരത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ മാത്രമായിരുന്നു മഞ്ഞുപാളികളുടെ നേർത്ത പടലം കാണപ്പെട്ടത്. അതാകട്ടെ നിലക്കടലയുടെ തോട് പോലെ ഉടഞ്ഞ് പോകുകയും ചെയ്തു. കരയിൽ കയറിയ വിമാനത്തിന്റെ എൻ‌ജിൻ ഞാൻ ഓഫ് ചെയ്തു.

അവിടെ ഘനീഭവിച്ച മൌനം പൂർണ്ണമായിരുന്നു. അവരെല്ലാവരും അത് മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. തിരിഞ്ഞ് അവരെ നോക്കി വിജയഭാവത്തിൽ ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.  “ഇനിയങ്ങോട്ടുള്ള ഓരോ കാൽ‌വെയ്പ്പും വിജയത്തിന്റേതായിരിക്കട്ടെ എന്ന് ആശിക്കാം നമുക്ക്… എല്ലാവരും ഇറങ്ങിക്കോളൂ…”

ക്യാബിൻ ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ ബീച്ചിലേക്കിറങ്ങി.

(തുടരും)